του  Μιχαήλ  Μιχαήλ  
μέλους του Δ.Σ της  Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ.

 Θα μπορούσε να ήταν χειρότερα; Η απάντηση είναι όχι! 

   Το επόμενο βήμα  εδώ που έφθασαν την κατάσταση είναι η τυπική αναστολή λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων γιατί η ουσιαστική έχει γίνει προ πολλού! Λόγω όμως ότι ζούμε σε μία εποχή που με ευκολία μπορεί να χαρακτηριστείς μηδενιστής, κινδυνολόγος & ότι άλλο, ας  μιλήσουμε σε πραγματική βάση μέσα από τα  ίδια τα γεγονότα.

   Ο κλάδος μας σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με μία σειρά οξυμμένα εργασιακά προβλήματα τόσο θεσμικά όσο και οικονομικά.

   Κανένα μα κανένα από τα χρόνια και υπερώριμα  αιτήματα του κλάδου, δεν έχει επιλυθεί. Το ωράριο, η υπερεργασία, η κάλυψη των κενών θέσεων, η αναγνώριση του επαγγέλματος ως επικίνδυνου βαρέως και ανθυγιεινού, ο εκδημοκρατισμός του εσωτερικού κανονισμού, ο εκσυγχρονισμός των δομών του Π.Σ. και η αναδιοργάνωση του, η υγιεινή και ασφάλεια στον χώρο εργασίας, το μισθολόγιο που θα πρέπει να καλύπτει τις σύγχρονες απαιτήσεις διαβίωσης και να λαμβάνει υπόψη του τις ειδικές συνθήκες του επαγγέλματος  και όχι μόνο τους βαθμούς  κ.λ.π.

  Το βασικότερο όμως και άκρως ανησυχητικό είναι ότι το Π.Σ. ως φορέας παροχής κοινωνικού έργου προς τον ελληνικό λαό βρίσκεται σε οριακό σημείο, με θολό το τοπίο της μελλοντικής του εξέλιξης, αντιμέτωπο με μία σειρά προβλήματα εξ αιτίας της έλλειψης σε προσωπικό, σε υλικοτεχνικές υποδομές, με απουσία σύγχρονου οργανωτικού σχεδιασμού και σαφή προσδιορισμού του ρόλου του. 

  Και ενώ η κατάσταση αυτή υπάρχει, είναι ορατή στον πλέον αδιάφορο, τα συνδικαλιστικά μας όργανα σε τι  βασίζονται για να είναι τόσο ήρεμα  και χαλαρά ;  

  Μήπως στις εξαγγελίες του Υπουργού Δημόσιας Τάξης  για την  αναδιοργάνωση του Π.Σ.; Το σχέδιο Νόμου που συντάχθηκε από τους υπηρεσιακούς παράγοντες  πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων.

  Μήπως στις εξαγγελίες για τις εξακόσιες προσλήψεις; Αν  και όποτε γίνουν, τι θα καλύψουν; Τις 4.000 θέσεις που είναι ήδη κενές, ή τις εκατοντάδες που θα προκύψουν μέχρι τέλους του 2007;

 Το ότι ο Υπουργός απέφυγε να απαντήσει σε ερώτημα που κατατέθηκε στην Βουλή με αφορμή σχετική παρέμβαση Πρωτοβάθμιας Ένωσης για τις αρμοδιότητες του Π.Σ. και τα καθήκοντα των πυροσβεστών που παραβιάζονται καθημερινά μέσα από σωρεία παράνομων εντολών, είναι απλά θέμα αδιαφορίας;

   Εκτιμούν ότι η δήλωση του Υφυπουργού Δημόσιας Τάξης στο 6^ο Συνέδριο της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. για μετονομασία του Π.Σ. σε σώμα «εκτάκτων αναγκών » έγινε για την πλάκα;

   Μήπως θεωρούν ότι ο ορυμαγδός των εργασιακών ανατροπών που γίνεται σε άλλους εργασιακούς χώρους δεν μας αφορά;

   Τι είναι λοιπόν αυτό που, παρότι όλα τα μηνύματα είναι αρνητικά για την πορεία των εργασιακών μας θεμάτων δημιουργεί  κλίμα εφησυχασμού; Πάντως  άγνοια δεν είναι, τουλάχιστον για το κορυφαίο συνδικαλιστικό μας όργανο, την Ομοσπονδία και για τις παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού Δ.Α.Κ.Υ.Π.Σ. & Π.Α.Σ.Κ. Π. που συμμετέχουν στο Δ.Σ. 

   Οι παρατάξεις αυτές της υποταγής και της συναίνεσης  απλά με την σιωπή και την αδράνειά τους δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να βοηθούν με  αυτόν τον τρόπο να υλοποιούνται σιγά - σιγά εκείνες οι πολιτικές οι οποίες έχουν αποφασιστεί στα ευρωπαϊκά κέντρα και έχουν γίνει αποδεκτές από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας που εναλλάσσονται στην εξουσία. Πολιτικές που στοχεύουν μέσω των αναδιαρθρώσεων στο δημόσιο τομέα που είναι σε εξέλιξη, την εφαρμογή του προγράμματος πολιτεία για τον δημόσιο τομέα και την σύμπραξη του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε διάφορους τομείς, να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας και μαζί μ' αυτόν και τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.

   Ας το κάνουμε όμως ποιο συγκεκριμένο το θέμα της στάσης των συνδικαλιστικών μας οργάνων και των ευθυνών  τους.

 

  Μετά  από 7 συναπτά έτη και αντίστοιχο αριθμό συνεδρίων κουβαλώντας στην πλάτη και την παρακαταθήκη των 10 και πλέον χρόνων που άφησε η ύπαρξη της Π.Ε.Υ.Π.Σ., θα περίμενε κανείς ότι θα είχε αποκτηθεί μία σχετική συνδικαλιστική εμπειρία και θα είχε πλέον διαμορφωθεί ένα στοιχειώδες διεκδικητικό πλαίσιο αιτημάτων που, στην βάση ενός αγωνιστικού πλαισίου δράσης, θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση χρόνιων προβλημάτων.

  Διεκδικητικό πλαίσιο υπήρχε αυτούσιο εδώ και χρόνια κληρονομιά από την Π.Ε.Υ.Π.Σ. Κάποιες μικροπαροχές δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα των προβλημάτων που παρέμειναν άλυτα. Αυτό που έλειπε και συνεχίζει να λείπει είναι η υπεύθυνη και συνεπής αγωνιστική δράση.

  Χωρίς υπερβολή, ποτέ δεν διεκδικήθηκε σταθερά ένα αίτημα αιχμής μέχρι να επιτευχθεί ικανοποιητική λύση. Πάντα με αφορμή κάποιες μικροπαροχές και προφορικές υποσχέσεις ανακοπτόταν η αγωνιστική διεκδίκηση. 

  Όπως επίσης ο τρόπος με τον οποίο ικανοποιούνταν τα αιτήματα μας δεν τα κατοχύρωνε σε σταθερή βάση, αλλά πάντα έμενε ένα παράθυρο ανοιχτό για την μελλοντική τους υπονόμευση (βλέπε νυχτερινά, μισθολογικές προαγωγές, πρόσθετα κ.λ.π.) ή εξυπηρετούσε τις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων. Ας το προσεγγίσουμε το θέμα αυτό βήμα προς βήμα για να το κατανοήσουμε καλύτερα.

  Προσλήψεις

  Το Π.Σ. έχει φθάσει πλέον σ' ένα οριακό σημείο. Όσο  παρατείνεται η από το 2000 στασιμότητα στις προσλήψεις,  τόσο περισσότερο αυξάνονται οι κίνδυνοι για την αποσάθρωση των δομών του Π.Σ., με ότι συνεπάγεται αυτό για τον Ελληνικό Λαό, τόσο περισσότερο κινδυνεύουν τα εργασιακά  δικαιώματα των εργαζομένων. 

Το ζήτημα των προσλήψεων είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα που ξεσκεπάζουν την υποκριτική στάση των δύο παρατάξεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού Π.Α.Σ.Κ.Π. και Δ.Α.Κ.Υ.Π.Σ. και κατά συνέπεια της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας και φανερώνει ακριβώς αυτό που προαναφέρθηκε, ότι βοηθούν τις κυβερνήσεις να περάσουν τις αντιλαϊκές τους πολιτικές που είναι εναρμονισμένες με τους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να τσακίσει κάθε δικαίωμα.

Ξεσκεπάζει επίσης την υποκριτική στάση και των δύο κυβερνήσεων  και φανερώνει ότι η πολιτική τους είναι ίδια και στο ζήτημα αυτό, άσχετα εάν για λόγους ψηφοθηρικούς, όταν είναι στην αντιπολίτευση, καταγγέλλει η μία την άλλη για το πάγωνα των προσλήψεων.

Ενώ λοιπόν έχουμε φθάσει στο σημείο sos, καμία αντίδραση δεν υπάρχει και παρ' ότι έχουν παρθεί αποφάσεις στα συνέδρια και στα Δ.Σ. της Ομοσπονδίας για κλαδικές κινητοποιήσεις με κυρίαρχο το αίτημα των προσλήψεων. 

  Ούτε κινητοποιήσεις του κλάδου έγιναν, αλλά ούτε αποτέλεσε μέρος του κοινού πλαισίου των τριών κλάδων των Σ.Α. Δεν υπάρχει σε κανένα κοινό υπόμνημα αιτημάτων την στιγμή που υπάρχουν μέσα σ αυτά κλαδικά αιτήματα των συναδέλφων αστυνομικών όπως τα γήπεδα, για τους εν υπηρεσία γραφείου της αστυνομίας κ.λ.π. Ενώ τα τρία από τα οκτώ αιτήματα των τελευταίων κινητοποιήσεων των τριών κλάδων είναι κλαδικά αιτήματα των αστυνομικών, δεν υπάρχουν οι προσλήψεις για το Π.Σ που είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης. Το γεγονός ότι γίνεται αναφορά στα επιμέρους υπομνήματα που έχουν βγει είτε από την Ομοσπονδία είτε από την Ε.Α.Π.Σ., δεν λέει τίποτε. Αυτό γίνεται για εσωτερική κατανάλωση, στις κινητοποιήσεις δεν πάμε με τα αιτήματα που υπάρχουν στα υπομνήματα αυτά, αλλά με το κοινό πλαίσιο των τριών κλάδων.

Δεν βάζουν ζήτημα προσλήψεων λοιπόν στην κυβέρνηση για να μην δυσκολέψουν την πορεία των αναδιαρθρώσεων του δημόσιου τομέα που αγγίζει και εμάς.

  Η  στάση  αυτή των δύο παρατάξεων Π.Α.Σ.Κ. Π. και Δ.Α.Κ.Υ.Π.Σ. είναι ενιαία και είναι ευθυγραμμισμένη με την κυβερνητική πολιτική άσχετα ποιος είναι στην κυβέρνηση. Ξεκάθαρα χαρακτηριστικά αποκτά η στάση αυτή από την περίοδο που οι δύο παρατάξεις καλούνται από τους πολιτικούς τους κηδεμόνες να στηρίξουν με κάθε τρόπο την πολιτική των αναδιαρθρώσεων του δημόσιου τομέα και ότι αφορά ειδικότερα τον κλάδο μας. Κομβικό σημείο έναρξης το 1997, χρονιά που αποφασίζετε, σύμφωνα και με την αιτιολογική έκθεση του σχεδίου νόμου «για λόγους δημοσιονομικούς και διαρκούσης της προσπάθειας σύγκλησης της ελληνικής οικονομίας με την ευρωπαϊκή»η μεταφορά της δασοπυρόσβεσης στο Π.Σ. χωρίς  καν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις (προσλήψεις, υποδομές κ.λ.π.). Ανεξάρτητα εάν μέχρι την ψήφιση του νόμου έβαζαν θέμα προϋποθέσεων, στο τέλος, με μία κατάπτυστη απόφαση Γενικής Συνέλευσης της Π.Ε.Υ.Π.Σ. τον Μάρτιο του 1998 με ψήφους 9 υπέρ 8 κατά (!), στήριξαν την επιλογή αυτή  χωρίς προϋποθέσεις, διαλαλώντας στην κοινή γνώμη την δική τους επιλογή ως επιλογή όλων των πυροσβεστών!!!  να γίνει

Αμέσως, από το καλοκαίρι του 1998, άρχισαν να φαίνονται τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής επιλογής σε βάρος των εργασιακών μας σχέσεων και όχι μόνο, από το φθινόπωρο άρχισε και το δικό τους θέατρο των δήθεν «διαμαρτυριών».

  Σήμερα αποκαλύπτεται περίτρανα ποια είναι η αναβάθμιση που διατυμπάνιζαν τότε για το Π.Σ. και που στόχευε η επιλογή αυτή. 

  Εξυπηρετούσε την αντιδασική πολιτική προς όφελος του κερδοσκοπικών συμφερόντων από την χρήση γης, αφού αποδυνάμωνε την δασική υπηρεσία, μετακυλούσε υποχρεώσεις της σ' ένα άλλον φορέα όπως το Π.Σ. χωρίς τα απαραίτητα κονδύλια και τις προϋποθέσεις και παράλληλα αδυνατούσε το νομικό οπλοστάσιο για την προστασία του δάσους με την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος και μία σειρά άλλες νομοθετικές και χαριστικές ρυθμίσεις.

 Εξυπηρετούσε επίσης ακόμη το κτύπημα εργασιακών δικαιωμάτων και στο όνομα του υψηλού καθήκοντος και της προστασίας του κοινωνικού συνόλου, καλούμαστε εδώ και 7 χρόνια τώρα να κάνουμε υπομονή και να προσφέρουμε εθελοντική υπερεργασία.   

  Εξυπηρετούσε το εκτόπισμα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς από την προσωρινή και εποχική και τον ανέξοδο εθελοντισμό που δεν είναι τίποτε άλλο από την πιο στυγνή μορφή εκμετάλλευσης των νέων ανέργων, για να θησαυρίζουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ακόμη και από την ανεργία τους (βλέπε ολυμπιακούς αγώνες, ανασφάλιστα προγράμματα ΟΑΕΔ κ.λ.π.).  

  Σήμερα οι δύο αυτές παρατάξεις καλούνται να δώσουν ακόμη μία φορά χείρα βοηθείας για να προχωρήσουν  ακόμη περισσότερο οι διαρθρωτικές αλλαγές και για να ολοκληρωθεί μέχρι τέλους το σχέδιο. Εκτός του ότι δεν διεκδικούν προσλήψεις, προτείνουν μείωση των οργανικών θέσεων από 12.750 που είναι σήμερα σε 10.000 για να μην φαίνονται τόσα πολλά τα κενά και για να κλείσουν πιο εύκολα υπηρεσίες και κλιμάκια, όπως  πρότεινε και ο επικεφαλής της Π.Α.Σ.Κ. Π. στην πανελλαδική συνδιάσκεψη προς την φυσική ηγεσία.            

  Ωράριο

  Είναι αδιανόητο ότι 25 χρόνια μετά την εφαρμογή του πενθημέρου στο πυροσβεστικό σώμα και με 19ετή συνδικαλιστική δράση, όχι μόνο να μην έχει διασφαλιστεί  η πλήρης εφαρμογή του πενθημέρου όπως ίσχυσε για όλον τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα, αλλά να μην υπάρχει καμία ουσιαστική κατοχύρωση ακόμη και αυτού του κουτσουρεμένου πενθήμερου. Ουσιαστικά δεν υπάρχει στη πράξη ωράριο παρά μόνο οι υπηρεσιακές ανάγκες που καλύπτονται μέσα από τον παράνομο καταναγκασμό των υπαλλήλων σε πρόσθετη ανεξέλεγκτη υπηρεσία μέσω των επιφυλακών. Είναι αδιανόητο να μην έχει παρέμβει η Ομοσπονδία από το 1999 και μετά που επιβαρύνθηκαν οι εργασιακές σχέσεις λόγω της υπερεντατικοποίησης που επέβαλαν οι αυξημένες αρμοδιότητες έστω και σε μία περίπτωση από τις χιλιάδες παράνομες επιφυλακές, για να βάλει τέλος  στο όργιο της αυθαιρεσίας. Στα επτά χρόνια που εναλλάσσονται οι δύο παρατάξεις Π.Α.Σ.Κ. Π. και Δ.Α.Κ.Υ.Π.Σ. στο προεδρείο της Ομοσπονδίας, καμία ενέργεια δεν έγινε για την προστασία του ωραρίου παρά της αποφάσεις συνεδρίων. Οι αντιδράσεις της Ε.Α.Κ.Π. έβαζαν φρένο σε καταστρατηγήσεις, όπου μας καταγγέλθηκαν από συναδέλφους τέτοιες παραβάσεις.

 Μην ξεχνάμε και την απόπειρα που έγινε δύο φορές από την προηγούμενη φυσική ηγεσία, σε γνώση της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. και επί προεδρίας της Π.Α.Σ.Κ. Π., για καθιέρωση μόνιμα του 16ωρου, αλλά μετά την έγκαιρη αντίδραση της Ε.Α.Κ.Π. που γνωστοποίησε το θέμα  και κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις, σταμάτησε. 

  Η υπονόμευση λοιπόν του ωραρίου έχει την σφραγίδα τους και είναι αποκλειστική τους ευθύνη !!!

 

Μισθολόγιο

  Είναι ανεπίτρεπτο το γεγονός ότι, αντί να υπάρχει ένα σταθερό και εμπεριστατωμένο διεκδικητικό πλαίσιο που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, να ισχύει η λογική του υποβιβασμού των αιτημάτων, της αρπαχτής, δηλαδή «ότι μπορέσουμε και πάρουμε». Η λογική αυτή έγινε κυρίαρχη συνδικαλιστική πρακτική και των τριών αντιπροσωπευτικών συνδικαλιστικών οργάνων των Σωμάτων Ασφαλείας, αρχής γενομένης από το 1996, όταν  ήρθε το σχέδιο νόμου για το στρατιωτικό μισθολόγιο. Η εισηγητική έκθεση διέγραφε τις αρνητικές εξελίξεις για το σύνολο του προσωπικού αναφέροντας ότι «προνοεί για το άνοιγμα της ψαλίδας των αποδοχών παρέχοντας μεγαλύτερες  ποσοστιαίες αυξήσεις στους ανώτατους Αξιωματικούς, σε σχέση με τους κατώτερους, προς ενίσχυση του κύρους της αποστολής και της ευθύνης του βαθμού». Οι βασικοί μισθοί που εισηγούνταν, παρέμεναν χαμηλοί.

Η «Κίνηση Ενότητας Πυροσβεστών» (Κ.Ε.Π. - σημερινή Ε.Α.Κ.Π.) επισήμαινε την ανάγκη να διεκδικηθεί ένα μισθολόγιο με κύριο βάρος σε ικανοποιητικό βασικό μισθό ενώ, επιπροσθέτως, να καλύπτει όλες τις παραμέτρους των ειδικών συνθηκών του επαγγέλματος. Ότι, εκτός των βαθμών, υπάρχει και η επικινδυνότητα, το κυλιόμενο ωράριο που απασχολεί τον εργαζόμενο, νύχτες, αργίες, Κυριακές, υπάρχει η υπερεργασία κ.λ.π.

Η τότε διοίκηση της Π.Ε.Υ.Π.Σ. απαντούσε «ό,τι πάρουμε τώρα και μετά βλέπουμε» !! Και  είδαμε!

  Από την επομένη της ψήφισής του και οι τρεις κλάδοι  ήταν σε διαρκείς κινητοποιήσεις για να αλλάξουν, υποτίθεται, τις αδικίες του νέου μισθολογίου σε βάρος των χαμηλόβαθμων. Δέκα χρόνια κρατάνε αυτές οι «κινητοποιήσεις» και ακόμη δεν έγινε κατορθωτό να αμβλυνθούν αυτές οι αδικίες, αλλά ούτε, πολύ περισσότερο, να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.   

  Δέκα χρόνια όλο το βάρος έπεσε στην παγίδα των μισθολογικών προαγωγών παραβλέποντας όλα τα άλλα. Αποτέλεσμα να παρατείνει ο υπάλληλος από μόνος την παραμονή του στην υπηρεσία μέχρι συμπληρώσεως του ορίου ηλικίας για να πάρει κάτι περισσότερο και από το 2008 να μην έχει πλέον νόημα η τελευταία μισθολογική προαγωγή αφού με την εφαρμογή του αντιασφαλιστικού νόμου του ΠΑΣΟΚ 3029/02, η σύνταξη θα υπολογίζεται με τον μέσο όρο των μισθών της τελευταίας πενταετίας και έτσι θα πηγαίνει ο εργαζόμενος τουλάχιστον μία μισθολογική προαγωγή πίσω!   

 Αποφάσεις όμως υπήρχαν και μάλιστα η τελευταία που πάρθηκε στο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας ήταν τον Νοέμβριο του 2003 μετά από σχετική πρόταση που κατέβασε η Ε.Α.Κ.Π. για διεκδίκηση αύξησης των βασικών μισθών σε ποσοστό ανάλογο της απώλειας που είχαμε την τελευταία 3ετία λόγω των μηδενικών αυξήσεων, αναμόρφωση προς το δικαιότερο των συντελεστών, ενσωμάτωση των επιδομάτων επιτελικής ευθύνης και εξομάλυνσης στον βασικό μισθό, πληρωμή της υπερεργασίας όπως η εργατική νομοθεσία προβλέπει  και η αναγνώριση του επικίνδυνου και ανθυγιεινού με ότι συνεπάγεται. Ουδέποτε όμως διεκδικήθηκε με την δικαιολογία ότι η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα έφερνε νέο μισθολόγιο και μέσα από αυτό θα διεκδικούσαμε αυξήσεις!

Πέρασε ένας χρόνος, το μισθολόγιο ήρθε τον Σεπτέμβριο του 2004 και δεν ασκήθηκε η παραμικρή πίεση στην κυβέρνηση με αποτέλεσμα να κλείσει μέσα σε ένα μήνα και πήραμε ότι ψίχουλα μας έδωσαν με την αύξηση των 50 ευρώ περίπου στο «ειδικής απασχόλησης».

Αυτή η φιλοσοφία κυριαρχούσε και κυριαρχεί στην συνδικαλιστική πρακτική των προεδρείων των Ομοσπονδιών: το ότι αρπάξουμε. Μόνο που η αρπαγή αυτή τελικά γίνεται από τα δικαιώματά μας !!!

Διεκδικούσαν και διεκδικούν πάντα ότι θέλουν να δώσουν οι κυβερνήσεις, για να φαντάζει στο τέλος στα μάτια των εργαζομένων ως επιτυχία και αφορμή για περιστολή των αγώνων. Για αυτό επί τρία χρόνια δεν έβαζαν αίτημα για αύξηση του βασικού μισθού και διεκδικούσαν  μόνο επιδόματα. Βοηθούσαν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να κινηθεί μέσα στα περιθώρια που έδιναν οι στόχοι του πλαισίου «σύγκλησης» των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άσχετα εάν τα προεδρεία πρόσκεινται πολιτικά στην Ν.Δ. ακριβώς γιατί και η Ν.Δ. συμφωνούσε με τους στόχους αυτούς. Το ίδιο κάνουν 2 χρόνια τώρα με την νέα κυβέρνηση, με τρανταχτό παράδειγμα την κατάληξη της διεκδίκησης του επικίνδυνου και ανθυγιεινού.

 Υπερεργασία

 Στην λογική  αυτή  και για την υπερεργασία, ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική διεκδίκηση ώστε να εφαρμοστεί η εργατική Νομοθεσία ή να διαμορφωθεί δίκαιο πλαίσιο πληρωμής των υπερωριών, αργιών, νυχτερινών. Ακόμη και όταν η συγκυρία  έδινε αφορμή για διεκδίκηση την περίοδο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

 Αντί να διεκδικήσουν, πάλι ίσχυσε η λογική διαστρέβλωσης, υποβάθμισης και ευτελισμού των αιτημάτων με σύνθημα «ότι αρπάξουμε». Έκαναν «σημαία» την υπόσχεση για τις 4.500 ΕΥΡΏ και έδεσαν χιλιάδες εργαζόμενους χειροπόδαρα για όλο το καλοκαίρι με νομοθετική ρύθμιση για 2.300 ευρώ.  

  Αρχές του 2003 διεκδικούσαν, αντί για αυξήσεις στους βασικούς, το επίδομα παραμεθορίου και κάποια αύξηση στην αποζημίωση πέραν του πενθημέρου και του επιδόματος «αυξημένης ετοιμότητας»(νυχτερινά). Έξω βέβαια από τη λογική της εργατικής νομοθεσίας. Μόλις δόθηκαν οι αυξήσεις στα νυχτερινά και το πρόσθετο, έληξαν και οι κινητοποιήσεις. Ακριβώς αυτό που ήθελε η κυβέρνηση δηλαδή, να καλύψει με κάποια ψίχουλα παραπάνω της αυξημένες ανάγκες με το ίδιο προσωπικό και να μην ακολουθούν οι αυξήσεις αυτές στη σύνταξη τον εργαζόμενο, αφού όλα αυτά, παρ΄ ότι είναι επιπλέον χρόνος εργασίας, δεν υπολογίζονται ως συντάξιμες αποδοχές.Δεν άργησε όμως πολύ να ισο-φαρίσει τις όποιες αυξήσεις, αφού μετά από λίγους μήνες  έβαλε  πλαφόν  ωρών στα νυχτερινά  και άφηνε απλήρωτα  2  δεδουλευμένα νυχτερινά.

 Από το 2003 μέχρι σήμερα περίσσεψαν οι υποσχέσεις και των δύο κυβερνήσεων για αποκατάσταση δήθεν της αδικίας! Περίσσεψε όμως και η υποκρισία  των  δύο παρατάξεων που  δεν πίεσαν για την επαναχορήγησή τους !

  Ποτέ δεν πάλεψαν όπως έπρεπε για την εφαρμογή της εργατικής Νομοθεσίας στην υπερεργασία. Κάτι τέτοιο, θα έβαζε φρένο στην ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση του επιπλέον χρόνου του εργαζόμενου, αφού θα πληρώνονταν όλα μέχρι δεκάρας. Βλέπετε τι φόβος υπάρχει με το ωράριο των εποχικών μην τυχόν και υπερβεί τις προβλεπόμενες ώρες. Πως λοιπόν να παλέψουν για την κατοχύρωση του ωραρίου και την υπερεργασία, αφού είναι επιζήμια για τους ιερούς στόχους των κυβερνήσεων, δηλαδή την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη.

Για εμάς δεν χρειάστηκε νομοθετική ρύθμιση για την διευθέτηση του χρόνου εργασίας όπως έγινε πρόσφατα στον ιδιωτικό τομέα για τη κλοπή των υπερωριών των εργαζομένων. Το έχουν πετύχει από καιρό με την βοήθεια των «συνδικαλιστών» μας χωρίς νομοθετική ρύθμιση !!!

   (Συνεχίζεται  στο επόμενο τεύχος)