Η  ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΝ ΤΟΥ ΔΑΣΩΝ

                                                   του  Μελιόπουλου  Γιώργου

    Υποψήφιος Συμβουλίου Μεταθέσεων Πυρ/στων-Υπαξ/κων-Πυρ/μων

 Είναι γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο παρατηρείται μια υποβάθμιση και περιθωριοποίηση των συνδικάτων, καθώς και μια απαξίωση στα μάτια της κοινής γνώμης αλλά και των μελών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.

Αυτό συμβαίνει γιατί οι ηγεσίες των συνδικάτων κάθε άλλο παρά προχωρούν στην αγωνιστική διεκδίκηση των αιτημάτων των μελών των συνδικάτων, αλλά και γιατί πολλές φορές προβάλλουν δευτερεύοντα αιτήματα παρά κάποια άλλα ζωτικής σημασίας. Και ένα από αυτά τα ζητήματα που θα πρέπει να μας απασχολεί με ένταση είναι το θέμα της φορολογίας και που διατίθενται οι πόροι που προκύπτουν από αυτήν από την μεριά της πολιτείας.

Πρόκειται άλλωστε για ένα θέμα με ιδιαίτερη οικονομική πολιτική και κοινωνική σημασία που δείχνει με τρόπο ξεκάθαρο με την πλευρά ποιας κοινωνικής ομάδας είναι αυτός που έχει την εξουσία να επιβάλλει φόρους, η κυβέρνηση δηλαδή.

Παρατηρείται λοιπόν στη χώρα μας (και όχι μόνο) μια μείωση των φορολογικών συντελεστών. Το γεγονός αυτό έχει ως άμεση συνέπεια την μείωση των φόρων που εισπράττει το κράτος και μάλιστα των άμεσων φόρων, αυτών δηλαδή που πληρώνει ο καθένας ανάλογα με τα εισοδήματά του.

Αυτό αν και πολυδιαφημίζεται σαν μια φιλολαϊκή πολιτική κάθε άλλο παρά είναι. Και αυτό γιατί η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν κερδίζει παρά ελάχιστα ευρώ αφού τα εισοδήματά τους είναι χαμηλά. Από την άλλη μεγάλες επιχειρήσεις κερδίζουν εκατομμύρια ευρώ.

Για να αντισταθμιστεί ένα μέρος των χαμένων πόρων ακολουθεί η εύκολη λύση. Η αύξηση των έμμεσων φόρων (ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας, ο φόρος στα καύσιμα κλπ.). Αυτούς τους φόρους όμως τους πληρώνουν όλοι το ίδιο: είτε είναι ο υπάλληλος σούπερ μάρκετ με μηνιαίο μισθό 600 ευρώ, είτε είναι ο ιδιοκτήτης αυτού του σούπερ μάρκετ. Πρόκειται για τους κατεξοχήν αντιδημοκρατικούς φόρους και δεν απέχουν πολύ από τον κεφαλικό φόρο της εποχής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Βλέπουμε να συμβαίνουν λοιπόν δύο πράγματα. Το ένα είναι η μετατόπιση των φορολογικών βαρών στην πλειοψηφία του πληθυσμού, στα μικρομεσαία και χαμηλά εισοδήματα, με συνέπειες που όλοι καταλαβαίνουμε. Το άλλο είναι η μείωση των συνολικών φόρων που εισπράττει το κράτος που θα είναι και ολοένα μεγαλύτερη όσο μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές.

Σε συνδυασμό με την ανικανότητα του μηχανισμού να αντιμετωπίσει την φοροδιαφυγή και την βούληση της κυβέρνησης να χρηματοδοτεί με επιδοτήσεις και με μεγάλα ποσά επιχειρηματίες, τόσο το παρόν αλλά και πολύ περισσότερο το μέλλον διαγράφεται ιδιαίτερα ζοφερό για τους εργαζόμενους. Βασικοί τομείς όπως η υγεία και η παιδεία θα υποφέρουν από την ελλιπή ή και ανύπαρκτη χρηματοδότηση και σιγά - σιγά θα περάσουν στα χέρια των επιχειρήσεων. Μισθοί και συντάξεις θα μειώνονται αντί να αυξάνονται και γενικά η ποιότητα ζωής για το μεγάλο μέρος των εργαζομένων θα χειροτερεύει συνεχώς. Τον μύθο του Ρομπέν του Δασών τον ξέρουμε όλοι.

Στην κοινωνία που ζούσε οι φτωχοί και οι εξαθλιωμένοι αποτελούσαν την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Δεν υπήρχε καμία πρόνοια για κανένα, όλοι φορολογούνταν ανελέητα και οι φόροι χρησιμοποιούνταν μόνο για να καλοπερνά μια μικρή ομάδα.

Μήπως αργά αλλά σταθερά οδηγούμαστε σε μια τέτοια κοινωνία;